در سال 1584 شهر هلندی دلفت به مرکزی برای سفال، کاشی و سرامیک کف خانه تبدیل شد. در طول 50 سال بعد، شهر شهرت خود را برای برتری تثبیت کرد و به خاطر ظروف سفالی آبی و سفید خود که بسیاری از آنها را امروزه می‌بینیم مشهور شده بود.
در ابتدا بیشتر تحت تأثیر سبک ایتالیایی و اسپانیایی Maiolica، هلندی ها فرآیندی از لعاب قلع را تکامل دادند که جلوه ای متمایز ایجاد کرد.
سبک Maiolica حس زنده تری از رنگ و طراحی هندسی را نشان می دهد و اغلب به عنوان کفپوش استفاده می شود.
سبک دلفت به تدریج از این سبک پر زرق و برق به سبک فرمالیستی آبی و سفید که تا حد زیادی تحت تأثیر سرامیک های چینی بود، رشد کرد.
صنعت سرامیک شهر تا اوایل قرن شانزدهم شکوفا شد، زمانی که رقابت خارجی شروع به کاهش سود کرد. در اواخر قرن نوزدهم تنها یک کارخانه سفالی در دلفت باقی مانده بود.
با دوران ویکتوریا تولید انبوه کاشی ها آغاز شد و افزایش ارزانی و در دسترس بودن منجر به تقاضای فزاینده برای نصب کاشی های سرامیکی شد.
به زودی فرآیند تولید کاشی های سوزاننده رایج شد و در سراسر اروپا گسترش یافت. این فرآیند شامل ترکیبی از کاشی های سفالی ساده است که با خاک رس مایع مهر می‌شود تا رنگ متضاد ایجاد شود و سپس دو خاک رس به منظور ترکیب شدن با یکدیگر پخته می‌شوند.
این روند با انحلال صومعه ها در اواسط قرن شانزدهم از بین رفت.
کاشی های این دوره سنت کاشی هایی را که ابتدا در کلیسا ها نصب می‌کردند، ادامه می‌دادند، اما به زودی سبک‌های مناسب‌تر برای ساختمان ها و خانه های عمومی را به کار گرفتند که در آن زمان رقابت تولید کنندگان رقیب دامنه تولید را به گونه‌ای گسترد ه‌تر کرد که کاشی‌های متنوعی را در نظر گرفت که برای عموم در نظر گرفته شده بود. استفاده کنید.
این کاشی‌های جدیدتر در قالب‌های پیشرفته‌تر از نظر فناوری از طریق فرآیند پخت چندگانه تولید می‌شدند که دامنه و تنوع کاشی‌های ارائه شده به عموم را افزایش داد.
